Στα δύσκολα και στα εύκολα, στη χαρά και στη λύπη, είναι αυτή η αγκαλιά που με έκανε να του πω NAI!

Κανονίζουμε να πάμε στην ωραιότερη παραλία της Κύθνου, “Θα κάνουμε φωτογράφιση στο ηλιοβασίλεμα” μου λέει… “Πάρε ωραία ρούχα μαζί”. Βάζω μαγιό, μια τσάντα με τα “καλά ρούχα” και φύγαμε για την Απόκρουση. Σε εκείνη την παραλία δούλευε ένας πολύ καλός μας φίλος σεζόν. Μας κανονίζει κανό να πάμε στην μαγική παραλία. Μισή ώρα δρόμος, οκ… φύγαμε!!!

Εκείνος ένα ανεξήγητο άγχος για τις τσάντες, “μην κουνιέσαι”, “μην πέσουμε “, “μην τουμπαρει”. Που να πάει το μυαλό μου. Φτάνουμε στην παραλία, μια λωρίδα άμμος και δεξιά και αριστερά θάλασσα. Ήμασταν στην Κολώνα της Κύθνου!! Αποφασίζουμε που θα κάτσουμε και ξεκινάμε το πλατσούρισμα. Όχι για πολύ όμως. Ήταν η στιγμή να βγάλουμε τις ωραίες μας φωτογραφίες στο ηλιοβασίλεμα.. Τις ωραίες; Χαχαχα..Πραγματικά ότι πιο αμήχανο σε φωτογραφία είχαμε βγάλει τα τελευταία 5 χρόνια. Μα έτσι, μα αλλιώς. Τίποτα. “Μπες στο κανό” μου λέει. “Με τα ρούχα;” “Ναι, ναι, θα βγάλουμε στο κανό”..

Αντε και μπαίνω και πάμε πιο βαθιά. Εγώ να προσπαθώ να βγάλω φωτογραφίες κι εκείνος να μου λέει άσε το κινητό. “Για φωτογράφιση δεν ήρθαμε; ” “Ναι αλλά άστο τώρα”. Το αφήνω κι εγώ λοιπόν.. Ξαφνικά τον βλέπω να βγάζει από το σακίδιο δύο κολωνάτα ποτήρια και μια σαμπάνια. Εγώ ακόμα χαμπάρι. Μου λέει τα πιο όμορφα λόγια που έχω ακούσει ποτέ, βλέπω τα μάτια του να λάμπουν, μια αμηχανία που μου θύμιζε τις πρώτες μας βόλτες, ένα χαμόγελο που φώτιζε την καρδιά μου! Πίνουμε τις πρώτες μας γουλιές στο ηλιοβασίλεμα, μέσα στο κανό, μέσα στη θάλασσα, μες τον έρωτα και την αγάπη που νιώθουμε ο ένας για τον άλλον. “Σου χω κι άλλη έκπληξη” μου λέει, και βγάζει από την τσάντα ένα άσπρο κουτάκι. Ακόμα και τότε δεν φανταζόμουν τι θα γινόταν δευτερόλεπτα μετά. Το ανοίγει και μου ζητάει να περάσουμε το υπόλοιπο της ζωής μας μαζί, να τον παντρευτώ!!!

Τα μάτια μου πλημμυρίζουν δάκρυα χαράς, φωνάζω συνέχεια “ΝΑΙ, ΝΑΙ, ΝΑΙ!!! ” Βγαίνουμε από το κανό σαν να είμαστε μόνο εμείς οι δύο στον κόσμο, χορεύουμε, πίνουμε, αγκαλιαζόμαστε, φιλιόμαστε, κι εγώ ακόμα φωνάζω “ΝΑΙ”. Τα πιο όμορφα χαμόγελα τα είχαμε εκείνες τις στιγμές, τις πιο όμορφες φωτογραφίες τις βγάλαμε εκεί, εκεί που η ευτυχία ξεχείλιζε σε κάθε μας ανάσα!

Μας έπαιρνε η νύχτα, απ’ τη χαρά μας δεν καταλάβαμε πως πέρασε η ώρα… Ξεκινάμε για την επιστροφή με τα κανό, έχει σουρουπώσει και έχουμε ακόμα δρόμο. Με τα ρούχα μας, βρεγμένοι, ευτυχισμένοι, ξεκινάμε! Στη διαδρομή άνθρωποι στα ιστιοπλοϊκά τους μας χειροκροτούσαν και μας μιλούσαν σε γλώσσες που δεν ξέραμε, δεν είχε σημασία όμως, βλέπαμε τη χαρά τους στα πρόσωπα τους κι εκείνοι έβλεπαν τη δική μας. Τραγουδούσαμε σε όλη τη διαδρομή κι όταν τελικά φτάσαμε στην απέναντι παραλία ήταν νύχτα. Ο φίλος μας ήταν εκεί, να μας αγκαλιάσει, να χαρεί με τη χαρά μας, αφού είχε βάλει για τα καλά το χεράκι του σε όλο αυτό!!! Πήραμε με βίντεο κλήση τους δικούς μας ανθρώπους αμέσως να τους πούμε τα νέα, κι εκείνοι έκλαιγαν από χαρά μαζί μας. Στιγμές βγαλμένες από παραμύθι που με κάνουν να συγκινούμαι ξανά και ξανά!

Ήταν μια περίοδος που τα οικονομικά δεν ήταν εύκολα, εγώ δεν είχα σταθερή δουλειά, εκείνος δεν είχε δουλειά, δεν είχε ολοκληρώσει τη θητεία του, ούτε καν μέναμε μαζί και όλα ήταν στον αέρα.

Το έκανε όμως, ήταν η στιγμή που το ένιωθε και ήθελε να το κάνει. Ήταν οι τελευταίες μας διακοπές πριν ξεκινήσει όλο αυτό με την πανδημία και πόσες φορές λέμε ότι αν το άφηνε για μετά θα είχε άλλο χρώμα αυτή η στιγμή μας, χαρούμενο αλλά ίσως μουντό.

Τώρα μένουμε πλέον μαζί εδώ και 3 μήνες, 3 υπέροχους αλλά ταυτόχρονα και δύσκολους, λόγω συνθηκών, μήνες.

Κανονίζουμε το γάμο μας, σε περίπου 5 μήνες, ανυπομονούμε για αυτή τη μέρα και είναι τώρα η στιγμή που το νιώθουμε, η στιγμή που θέλουμε να το κάνουμε και ναι είναι δύσκολα και όλα είναι μετέωρα, αλλά τώρα όλα έχουν χρώμα μέσα μας, χαρούμενα φωτεινά γεμάτα αγάπη και έρωτα χρώματα κι εμείς θέλουμε να το ζήσουμε!

Στα δύσκολα και στα εύκολα, στη χαρά και στη λύπη, είναι αυτή η αγκαλιά που με έκανε όταν του είπα “ΝΑΙ” που μου δίνει δύναμη να λέω και πάλι “ΝΑΙ” θα τα καταφέρουμε όλα ΜΑΖΙ!

Υ. Γ.1 Η φωτογραφία είναι από εκείνη την ημέρα και την τράβηξε μια κοπέλα, τουρίστρια με το πρώτο κλικ. Δεν θέλαμε δεύτερο, θέλαμε απλώς τη στιγμή μας ανεξίτηλη στο χρόνο σε μια φωτογραφία.

Υ. Γ. 2 Συναντήσαμε ξανά τυχαία την κα Αντιγόνη στη χώρα. Χάρηκε τόσο πολύ με τα νέα μας που μας έκανε δώρο ένα CD με παιδικά παραμύθια και άλλες τόσες ευχές για τη ζωή μας